Yer Çekimi

 Yerçekimi
 Doğada en zayıf,ancak aynı zamanda en önemli güç olan yerçekimi,Dünya'nın,gezegenlerin,yıldızların ve bir bütün olarak evrenin dengesini sağlayan,ortadan kaldırılması olanaksız tek güçtür.20.yüzyılda yerçekimi bir "güç" olarak değil,uzayın eğilimi olarak kavramlaştırlımıştır.Bu yorumlama,evrenin yapısına ve kayaçlarına ilişkin en önemli sonuçları doğurmuştur.
 İlk Görüşler
 Önceleri Dünya'nın nesneleri çektiğini bir güç olarak algılanan yerçekiminin yapısını koymayı amaçlayan bilginleri,serbest düşme (düşmesi engellenmeyen nesenelerin hareketi) olgusunu incelemeye başladılar.Yüzyıllarca günlük deneyimlere dayanılarak,ağır nesnelerin hafif nesnelerden daha hızlı düştüğüne inanıldı.Bu deneyimlere göre,madeni bir top,kağıt  bir toptan daha hızlı düşüyordu.Bu inanç tüm maddelerin,toprak,su,hava ve ateşten oluştuğu kavramıyla ilişkiliydi.
 Söz konusu kuram gereğince,azalan ağırlık sırasına göre bu dört öğe Dünya'nın maddesini oluşturuyordu.Her nesne,"doğal" yerinden ayrıldığında, oraya dönme çabası gösterdiğinde bir top düşüyor,ateşle duman da yükseliyordu.Hareket ve serbest düşme gibi olgulara daha mantıklı açıklamaların aranması,Orta Çağ'a rastlar.1856'da ağır nesnelerin de gerçekte hafif olanlarla aynı hızla düştüklerini bulan Simon Stevin,aynı anda değişik ağırlıkta çelik toptan boşluğa bırakarak bir deney düzenlendi.İki topun yere çarptıklarında tek bir ses verdikleri deneyde küçük zaman farkları hava sürtünmesine bağlandı.
Bu yorumla0.